Θα σας το θέσω απλά, όπως το σκέφτομαι. Πριν από 4 χρόνια ήμουν ακόμα έγκυος. Είχα ένα μωράκι στην κοιλιά μου και δεν ήξερα τί με περιμένει και τί θα ζήσω με τον ερχομό του. Αυτό το μωράκι λοιπόν σήμερα είναι 3μιση ετών ανθρωπάκι με τα όλα του. Παίζει, γελά, τραγουδά, κάνει ερωτήσεις, δίνει (λογικές) απαντήσεις, συμμετέχει σε ομαδικά παιχνίδια, μαθαίνει πράγματα, έχει φίλους, έχει "κολλητό" και του αρέσουν τα "γκομενάκια". Απίστευτη η εξέλιξη του ανθρώπου μέσα σε τόσο μικρό διάστημα.

Και από την άλλη εγώ. Μια (χαζό)μαμά, που δεν αντέχω στη σκέψη ότι ο Νικόλας μου στενοχωριέται και κλαίει για κάτι. Δεν αντέχω γενικά να βλέπω παιδάκια να κλαίνε, γιατί εκείνη τη στιγμή υποφέρουν πραγματικά από κάτι, όσο ανούσιο και αν φαίνεται σε εμάς. Είμαι λοιπόν μια μαμά, που προ-φα-νώς και με κάνει ό,τι θέλει το παιδί μου, αλλά μου αρέσει που έχει άποψη, έχει πείσμα, ξέρει τί θέλει, το απαιτεί και δεν το διαπραγματεύεται.

Περήφανη μητέρα. Αυτό είμαι. Όπως κάθε μητέρα είναι περήφανη για το παιδί της.
Περήφανη για πολλούς λόγους, αλλά σήμερα ειδικά περήφανη, γιατί ο Νικόλας μου πήρε δίπλωμα και κίτρινη ζώνη στο καράτε. Απίστευτο μου φαίνεται. Ένα παιδάκι που πριν από 4 χρόνια ήταν στην κοιλιά μου μέσα, σήμερα πήρε κίτρινη ζώνη στο καράτε...

Και κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πόσο εύκολα και πόσο γρήγορα θα περάσουν και τα επόμενα χρόνια και το μόνο που εύχομαι είναι να είμαστε καλά για να καμαρώνουμε τα παιδιά μας σε ό,τι κάνουν.

Να είμαστε καλά και να απολαύσουμε τα παιδιά μας, ειδικά τώρα που είναι ακόμα μικρά. Γιατί μπορεί να γκρινιάζουμε ότι δεν προλαβαινουμε, ότι τρέχουμε συνέχεια και ότι δεν έχουμε καθόλου ελεύθερο χρόνο, αλλά σε λίγο που θα μεγαλώσουν, δεν θα μας θέλουν και πολύ κοντά τους...



Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!